Al Vi, ho potenca, senkorpa mistero,

Fortego, la mondon reganta,

Al Vi, granda fonto de l’ amo kaj vero

Kaj fonto de vivo konstanta,

Al Vi, kiun ĉiuj malsame prezentas,

Sed ĉiu egale en koroj Vin sentas,

Al Vi, kiu kreas, al Vi, kiu reĝas,

Hodiaŭ ni preĝas.

Al Vi ni ne venas kun kredo nacia,

Kun dogmoj de blinda fervoro:

Silentas nun ĉiu disput’ religia

Kaj regas nur kredo de koro.

Kun ĝi, kiu estas ĉe ĉiuj egala,

Kun ĝi, la plej vera, sen trudo batala,

Ni staras nun, filoj de l’ tuta homaro

Ĉe Via altaro.

Homaron Vi kreis perfekte kaj bele,

Sed ĝi sin dividis batale;

Popolo popolon atakas kruele,

Frat’ fraton atakas ŝakale.

Ho, kiu ajn estas Vi, forto mistera,

Aŭskultu la voĉon de l’ preĝo sincera,

Redonu la pacon al la infanaro

De l’ granda homaro.

Ni ĵuris labori, ni ĵuris batali,

Por reunuigi l’ homaron.

Subtenu nin, Forto, ne lasu nin fali,

Sed lasu nin venki la baron;

Donacu Vi benon al nia laboro,

Donacu Vi forton al nia fervoro,

Ke ĉiam ni kontraŭ atakoj sovaĝaj

Nin tenu kuraĝaj.

La verdan standardon tre alte ni tenos;

Ĝi signas la bonon kaj belon.

La Forto mistera de l’ mondo nin benos,

Kaj nian atingos ni celon.

Ni inter popoloj la murojn detruos,

Kaj ili ekkrakos, kaj ili ekbruos

Kaj falos por ĉiam, kaj amo kaj vero

Ekregos sur tero.

Kuniĝu la fratoj, plektiĝu la manoj,

Antaŭen kun pacaj armiloj!

Kristanoj, hebreoj kaj mahometanoj

Ni ĉiuj de Di’ estas filoj.

Ni ĉiam memoru pri bon’ de l’ homaro,

Kaj malgraŭ malhelpoj, sen halto kaj staro

Al frata la celo ni iru obstine.

Antaŭen, senfine!

Ludoviko Lazaro Zamenhof (originale verkita, 1905)